Vorige week stond in De Volkskrant een interview metwethouder Thijs Udo over de mogelijkheden van een zeejachthaven in
Katwijk. Deze week bleek uit een persberichtvan de EIB dat de bouwsector in een diepe
malaise verkeert. De gevolgen van die
malaise zijn natuurlijk ook lokaal en regionaal te zien. Het wordt tijd werk te maken van lokaal en
regionaal economisch herstel. Het project zeejachthaven kan hierin
een sleutelrol vervullen.
De enorme kans op een economische impuls voor Katwijk en omstreken door de aanleg van een zeejachthaven is helaas - tot nu toe - gemist. Tot verdriet van velen. Niet in de laatste plaats van lokale en regionale vertegenwoordigers van het bedrijfsleven die haarfijn de economische 'sense of urgency' aanvoelen. Een meerderheid van de raad bleek geen voorstander van het zetten van een vervolgstap in aanloop naar de aanleg van een zeejachthaven. Een vervolgstap die inzicht zou geven in de financiële consequenties en risico's en - vooral - bijdragen van andere overheden. Een stap dus die als enige goede basis had kunnen dienen om iets te doen of te laten. In plaats daarvan hebben zelfdeskundigheid, de kennelijke impact van sfeerimpressies, emoties, nimby-gevoelens en bij sommige partijen wellicht de angst om bij de volgende stap 'ja' te moeten zeggen, het debat gedomineerd. Het enige goede nieuws is dat de gemeente als actieve gesprekspartner de deur openhoudt voor ontwikkelaars die 'brood' zien in de aanleg van de zeejachthaven.
De enorme kans op een economische impuls voor Katwijk en omstreken door de aanleg van een zeejachthaven is helaas - tot nu toe - gemist. Tot verdriet van velen. Niet in de laatste plaats van lokale en regionale vertegenwoordigers van het bedrijfsleven die haarfijn de economische 'sense of urgency' aanvoelen. Een meerderheid van de raad bleek geen voorstander van het zetten van een vervolgstap in aanloop naar de aanleg van een zeejachthaven. Een vervolgstap die inzicht zou geven in de financiële consequenties en risico's en - vooral - bijdragen van andere overheden. Een stap dus die als enige goede basis had kunnen dienen om iets te doen of te laten. In plaats daarvan hebben zelfdeskundigheid, de kennelijke impact van sfeerimpressies, emoties, nimby-gevoelens en bij sommige partijen wellicht de angst om bij de volgende stap 'ja' te moeten zeggen, het debat gedomineerd. Het enige goede nieuws is dat de gemeente als actieve gesprekspartner de deur openhoudt voor ontwikkelaars die 'brood' zien in de aanleg van de zeejachthaven.
Gelet op de huidige economische malaise, met een bouwsector op zoek naar opdrachten, verwacht ik op korte termijn gesprekken. Natuurlijk vanwege de aanzienlijke impuls voor de (lokale) economie. Alleen al de aanleg zal op de nodige belangstelling kunnen rekenen, en net als elders, zullen veel bezoekers dan natuurlijk nog even winkelen en/of ergens iets consumeren of andere bezienswaardigheden binnen de gemeente bezoeken. Want laat het duidelijk zijn, die zeejachthaven is niet binnen een jaar aangelegd. De zeejachthaven zal ook z'n (economische/recreatieve) uitwerking naar het achterland niet missen. De link met het visserijverleden, toekomstige Visserijdagen en het huidige (en toekomstige) heersende maritieme gevoel is natuurlijk evident. In combinatie met de kustversterking - met meer impact op de kern Katwijk aan Zee - kan zo tegelijkertijd aan de toekomst van onze gemeente worden gewerkt.
Het lijkt me duidelijk, een 'replay' van het Zeejachthaven-debat is meer dan de moeite waard. Dit heeft als bijkomend voordeel dat dan het bedrag van 400.000 euro aan onderzoekskosten niet nodeloos overboord is gegooid. Met andere woorden: Bellen, bedrijfsleven! De telefoon wordt opgenomen.
Reacties
Een reactie posten